Categorie: DENK

Hoe langer het weer licht is overdag, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Want er zijn alweer 2 roaccutanemaanden voorbij waarin er weer wat complicaties bij kwamen (goh) maar de boel ook drastisch verbeterde!

Dubbele klachten

De blessure aan mijn peesplaten verdween door het houden van voldoende rust, dus dat was al een hele vooruitgang. Maar toen ik daar eenmaal van af was, deed zich een ander probleempje voor: mijn zicht nam nogal af. Ik ging wazig en dubbel zien en begon sterk te twijfelen of ik misschien toe was aan een bril of andere hulpstukken.

Maar ondanks dat ik niet zo goed meer zag, had ik wel in de smiezen dat er een gekke situatie ontstond onder mijn onderlip. Ik kreeg intens brandende en jeukende plekjes waar vooral vocht uit kwam. Ik had de hoop dat ze spontaan zouden verdwijnen, maar het werden er alleen maar meer. Deze verandering leek me een geschikt seintje om even aan de bel te trekken bij mijn arts, want deze klachten waren toch wel nieuw voor me. Zo laste ik, 2 weken voor de reguliere check up, toch nog een spoed-theetje in op de poli dermatologie.

Kundige dermatoloog

Gelukkig is mijn arts allervriendelijkst en kon ik direct de volgende dag terecht. Mijn vermoeden rond de plekjes onder mijn lip klopte: dit was weer ‘iets anders’. Ik bleek een soort eczeem (de exacte naam weet ik eigenlijk niet) te hebben, die de ruimte kreeg door het gebruik van de roaccutane/isotretinoine. Geen andere ‘huidaandoening’ erbij dus, maar wederom een bijwerking van de medicijnen. Gelukkig schreef mijn arts direct een hele rits aan zalfjes voor én kreeg ik een soort flitsdoorverwijzing naar de oogarts in hetzelfde ziekenhuis. De klachten die ik rapporteerde (dubbelzien, wazig, droge ogen) had mijn arts namelijk niet (vaak) eerder gezien; dit komt blijkbaar maar 1 op de 1000 keer voor. Zeldzaam dus, maar hey… iemand moet het doen.

Scherpe oogarts

Een week later ging ik op bezoek bij de oogarts, die me na een setje druppels en een tour door 3 verschillende wachtkamers vertelde dat mijn ogen praktisch woestijnterrein waren geworden. Ik toog huiswaarts met andere oogdruppels dan ik al had en een gel die ik ‘s nachts in mijn ogen kon smeren om mijn hoornvlies weer tot leven te wekken.

Inmiddels ben ik een aantal weken verder, is de eczeem verdwenen (YAIY) en zie ik dankzij de druppels alweer stukken beter. De gel heb ik na een paar nachten achterwege gelaten, want ik merkte dat ik na de nachten mét gel de rest van mijn wakkere uren alsnog dubbel zag: waarschijnlijk omdat er dan weer teveel van dat spul in mijn ogen achterbleef. Kijkt nogal nauw blijkbaar (pardon the pun).

En nu?

NOU! Ik wandelde wederom iets te optimistisch de behandelkamer van mijn arts binnen toen ik de reguliere check up had na de afgelopen twee maanden. Ik hoopte gewoon weer dat ik nu wel dismissed zou zijn. Maar omdat er toch nog wat zichtbare plekjes zaten, durfden we het beiden uiteindelijk niet aan om nu al te stoppen. Te vroeg stoppen kan er namelijk voor zorgen dat alle afgelopen maanden voor niets zijn geweest, en dat is voor mij geen optie. Dit moet gewoon klaar zijn, maar wel pas als het echt klaar is 🙂

Nu rest me dus (minimaal) nog iets minder dan een maand voordat ik mijn arts weer zie. In principe wilde hij me nog 2 maanden ongecheckt door laten gaan, maar dat vond ik net wat te lang. Ik denk dat déze maand namelijk echt wel het verschil gaat maken, dus daar heb ik mijn zinnen op gezet. Nog héél even, en dan kan ik hopelijk met een gaaf gelaat de de lente in!

Belangrijke uitsmijter

Maar voordat ik echt afsluit wil ik nog 1 ding kwijt: ik krijg vaak vragen over dit middel. En die vragen schuilt vaak ook het idee om roaccutane/isotretinoine zelfstandig te gaan gebruiken, of alleen via een kortere route zoals de huisarts voorschreven te krijgen. Doe dit alsjeblieft niet. Ik hoop echt dat mijn vorige roaccutane updates (die je hier, hier, hier en hier vindt) echt wel duidelijk maken dat je dit niet ‘zomaar’ kunt gaan doen. Dat het geen kattenpis is. Dat je begeleiding, ondersteuning en expertise van een (of meerdere) echte arts(en) nodig hebt. Je gezondheid is geen geintje, dus neem dit heel serieus. Of neem het middel niet. Maar ga niet zoeken naar kortere routes, ‘cause that will fuck you up. En dat zeg ik alleen maar omdat ik het allerbeste met je voor heb. Joe!

Deze blog is tot stand gekomen door een samenwerking met Coca-Cola Nederland. De eerste en tweede blog vind je hier.

Als je tot de fanatieke Black Mirror kijkers behoort, ben je niet vies van een beetje toekomstgericht denken. Want deze serie richt onze blik op alles wat voor ons in het verschiet zou kunnen liggen. Soms in positieve zin, maar vaker zijn het doemscenario’s. Thrillerachtige taferelen waarvan je, veilig vanaf je bank, alleen maar kunt denken “Neee, ik hoop toch echt niet dat dít ons voorland is”.

Of toch wel

Maar toch gebeurt het al. Kijk maar naar de aflevering waarin er wordt gespeeld met het idee van een sociaal krediet systeem; iets soortgelijks gebeurt al in een deel van Azië. En ik steek mijn hand er voor in het vuur dat er zich veel meer elementen uit deze absurde Netflix-serie wereldwijd zullen ontvouwen, het is slechts een kwestie van tijd om te zien in welke volgorde deze veranderingen zich zullen aandienen. En dan hopelijk de aanpassingen die onze samenleving ondersteunen, in plaats van afbreken.

Voorbij de dystopie

Maar gelukkig is het niet alleen maar dystopie en ellende. Black Mirror doet namelijk ook filmische voorspellingen op het gebied van data, gezondheid en verbetering van levenskwaliteit. Je moet goed zoeken, maar de hints zijn absoluut door de serie geweven. Zo schetsen de makers een beeld van een wereld waar we letterlijk alles kunnen opslaan: ieder gevoel, ieder moment, elke herinnering. Of ik daar zelf voorstander van ben? Mwah, eigenlijk niet. Althans, voor mijn individuele belang acht ik dat niet broodnodig. Maar het opslaan en delen van al onze kennis om op die manier snellere, betere ontwikkelingen te maken in het genezen van ziektes bijvoorbeeld? Yes please. Delen, die data!

Ik zie graag het goede in dingen. Niet op een naïeve, wél op een toekomstgerichte manier. Zo denk ik dat we op het gebied van gezondheid (en dan met name voeding) nog een hele hoop beter kunnen doen. En gelukkig ben ik daar niet de enige in.

Scenarioschrijver Bouwmeester, aangenaam

Als ik een Black Mirror aflevering zou mogen ontwerpen, dan ging hij sowieso over ons voedselsysteem. Okey, ik zou een volledig seizoen met 12 afleveringen nodig hebben om alle verbeterpunten aan te kaarten, maar ik wil er voor deze gelegenheid één in het bijzonder uitlichten. Ik zou namelijk een aflevering maken die, door middel van verbeterde voedingsetikettering, een utopie zou schetsen. Een veilig, fijn beeld. Beetje Wes Anderson, beetje Alex Prager en dat dan afgebeeld in de huidige tijd.

Een (supermarkt)landschap dat zo is ingericht, dat je in één oogopslag kunt zien of een voedingsmiddel wel of niet voor je geschikt is. Waar alles op het etiket knetterduidelijk zou zijn, en dan met name het stuk informatie omtrent allergenen. Wat zou het heerlijk zijn om die labels niet meer uit te hoeven pluizen, research te hoeven doen op de site van de producent, heen en waar te mailen met de fabrikant of tijd kwijt te zijn aan algehele malaise, omdat het label ‘toch niet klopte’. Zoiets. Dat lijkt me dus fantastisch.

Het is niet geheel toevallig dat ik dit onderwerp nu aansnijd. Want dit speelt momenteel nogal in ons Nederlandse voedselland. Er is namelijk een bedrijf dat nu een poging doet tot het verhelderen van etiketten. Niet in mijn utopische vorm, en misschien ook niet vanuit jouw ideale visie, maar ze doen wel een poging. En dat bedrijf is Coca-Cola. De afgelopen 2 jaar hebben Coca-Cola en een hand vol andere producenten van levensmiddelen hun best gedaan om een nieuw etiket te ontwerpen, wat jou kan helpen bij het maken van betere keuzes.

Dit label heeft – ten opzichte van het huidige systeem op flessen en blikjes – toegevoegde kleuren om de hoeveelheden van verschillende voedingsstoffen per portie aan te duiden. Ergens is het vergelijkbaar met het systeem dat de Britten hanteren, het ‘stoplichtsysteem’. Kijk vooral de video, want hij is 1. prima uitgelegd en 2. dit fragment had dus zó uit een Black Mirror aflevering kunnen komen. (Check deze dame, wat een heerlijk absurdistisch tintje heeft deze video).

Test, test..

Dit nieuwe label is afkomstig uit een testfase waar bijvoorbeeld ook Unilever en Nestlé in zaten. Dat project is nu gestopt, maar Coca-Cola gaat er wel mee verder. Dat betekent dat dit nieuwe label dus nog geen nieuwe basis vormt voor Nederland, maar een toevoeging is aan de bestaande collectie keurmerken. Maar zou het niet mooi zijn als dit soort ontwikkelingen uiteindelijk wel bijdragen aan één uniform systeem? Zo één die wel in zo’n utopische Black Mirror aflevering past?

Kleurgecodeerd etiketteringssysteem

Dit nieuwe kleurgecodeerde etiketteringssysteem van Coca-Cola is geen eindpunt: het is een doorontwikkeling. Niemand – dus ook het Ministerie van Volksgezondheid niet – heeft nog een allesomvattende oplossing voor ons gehele scala aan voedingsmiddelen. Of voor dat scala op Europees niveau, laat staan mondiaal. In België en Frankrijk gebruikt men op dit moment de Nutri-Score: een label met letters en kleuren. De Nutri-Score beoordeelt producten binnen een compleet voedingspatroon en kijkt, in tegenstelling tot het etiket van Coca-Cola, niet naar portiegroottes. Producten met veel vezels, eiwitten, groenten en fruit kleuren overwegend groen, terwijl producten met veel calorieën, vet en zout roder kleuren binnen de range (van A tot en met E). Maar producenten zijn vrij om het label te gebruiken, en mogen dit dus ook weglaten.

Welk systeem het ook wordt, het is belangrijk dat producenten uiteindelijk verplicht zijn om een nieuw, uniform systeem te gebruiken. Producten die rood zouden kleuren, kunnen anders makkelijk verkocht worden zonder dat het label op de verpakking staat, terwijl ‘groene’ producten wel gelabeld worden: gewoon een andere vorm van marketing dus.

Het is nogal gecompliceerd allemaal, helemaal omdat we met zoveel partijen te maken hebben. We kunnen hier in Nederland kiezen voor één algemeen label, ware het niet dat we niet alleen onze eigen oogst oppeuzelen, maar ook lekker importeren en exporteren. Er is onwijs veel om rekening mee te houden. Er kan dus pas echt verschil gemaakt worden wanneer er op Europees niveau goede afspraken gemaakt worden, en er een algemeen begrijpelijk, duidelijk en duurzaam informatiesysteem wordt doorgevoerd.

Jouw ideale etiket

Er is dus nog een hoop te doen, maar in mijn beleving betekent dit dat we het gesprek hierover vooral gaande moeten houden.

En daarom wil ik jou vragen een beetje mee te denken. Coca-Cola staat namelijk open voor nuttige input en die blijft zeker niet ongehoord. Het kleurgecodeerde etiketteringssysteem is vooral een zoektocht, en kan alleen verbeterd worden aan de hand van real life data en de ervaringen van échte gebruikers. Jouw mening doet er dus toe in de ontwikkeling van welk etiketteringssyteem dan ook. Voor mij zou het heel belangrijk zijn dat er een uniform, feilloos systeem komt waarin allergenen meer aandacht krijgen. Maar wat is voor jou nou van belang? Welke informatie op het etiket zou jou helpen? Hoe zou jouw ideale Black Mirror aflevering en bijbehorende nutrition label er uit zien?

Drop je ideeën in de reacties, ik lees heel graag hoe jij over deze kwestie denkt!