Het is nu meer dan 2 maanden geleden dat ik jullie een update gaf over mijn roaccutane / isotretinoïne situatie. Dat komt doordat ik deze keer voor het eerst 2 maanden achter elkaar ‘door’ mocht, zonder tussentijds bij mijn dermatoloog op de thee te gaan. (Heb je blog 1 en blog 2 nog niet gelezen? Doe dat dan eerst even) Ik moest even wennen aan het idee van 2 maanden achter elkaar doorbijten, maar durfde het ook aan. Mijn dermatoloog vertelde namelijk dat dít het punt in het proces is waar mensen normaal gesproken (positief) effect gaan zien van de kuur.
Vanaf maand 3 ga je …
Uiteraard is de timing uiteindelijk voor iedereen verschillend, maar voor mij gold het gelukkig ook – daar vertel ik je zo meer over. Toch wil ik benadrukken dat ik continu effect heb gezien van de medicijnen. Veel mensen koppelen het beeld van een craquelé gelaat niet aan een medicijn dat zijn werk doet, maar dat is wat mij betreft een misvatting. Want voor mij zijn alle open plekken en troep die uit mijn poriën komt zetten júíst het bewijs dat de roaccutane aanslaat. De lozing van dat spul hóórt erbij. De roaccutane heeft tot nu toe dus continu zijn werk gedaan, alleen heeft de werking in ieder stadium een ander resultaat.
Voilà, ik hoop dat dat wat duidelijheid schept. Want ook de afgelopen 2 maanden (dus maand 3 en 4) heb ik flink effect gezien, wat er dus ook weer elke dag anders uit zag. Het verschil met de maanden hiervoor zit hem in de langere stretches: de rustigere periodes, waarin mijn huid er gezonder uit ziet, duren nu langer dan eerst. Evenals de onstuimigere tijden. Het lijkt dus alsof zowel de goede als de slechte situaties langer blijven plakken en dat geeft hoop!
Veranderingen
Dat is maar goed ook, want het blijft sterk spul. In de 3e maand kreeg ik namelijk mijn eerste bloedneuzen (omdat de binnenkant van mijn neus zo droog is dat de boel spontaan open scheurt), maar niet in extreme vorm gelukkig. Daarnaast blijft mijn haar maar afbreken en uitvallen, en dat vind ik best wel een dingetje. Ik focus me voor nu niet op doemscenario’s, dus ik houd gewoon dikke hoop dat het na de kuur weer gaat groeien en blijft zitten.
Gelukkig is de pijn die ik in de eerste 2 maanden in het gebied van mijn lever had, afgenomen (of het is een stukje gewenning, who knows). Mijn mentale gesteldheid lijkt nu ook stabieler te zijn. Dat betekent niet dat ik direct weer vederlicht en swingend door het leven ga, maar ik weet nu een beetje hoe ik met mijn grauwere dagen om kan gaan. Compassie blijft het sleutelwoord en gelukkig komt dat niet alleen vanuit mezelf, maar ook van de lieve mensen om me heen (shout out to the special ones, jullie weten wie jullie zijn).
Oopsie Daisy
Nog even over dat swingen: in maand 4 werd dat toch een klein probleempje. Gedurende de kuur ben ik namelijk constant actief gebleven in de gym, wat na aanpassing van tempo en intensiteit prima ging. Rustig wandelen en af en toe wat ijzer verplaatsen ging lekker en hield me (letterlijk) op de been.
Dus op eerste kerstdag trapte ik mijn onschuldige, jaarlijkse hardlooprondje af, met het idee “Joe, ik ga het gewoon proberen en ik zie wel hoe ver ik kom”. Mijn verwachtingen waren laag en daardoor ging het 13 kilometer lang heel veel beter dan verwacht. Tót ik opeens een snijdende pijn in mijn voet voelde die compleet nieuw voor me was, waardoor ik als een aangeschoten hert het laatste stuk naar huis ben gehinkt. Ik dacht dat ik gewoon een gekke beweging met mijn voet had gemaakt, maar uiteindelijk bleek dat het een peesplaatirritatie was. Linkervoet: game over.
Serieuze side note
Gelukkig is dat pootje – na meer dan 2 weken op hakken lopen, eindeloos met mijn voet over een golfbal rollen en de helende handen van Maarten – bijna weer bruikbaar, maar ik had dit grapje liever overgeslagen. Op Nederlandse sites en in de bijsluiter vind ik hier niet genoeg over, maar op o.a. Reddit en andere sites heb ik dit soort pechgevallen wel vaker voorbij zien komen. Ik zeg niet dat jij hier ook hinder van zal ondervinden, maar mocht je net als ik toch wat last hebben van ‘beurse’ plekken in je lijf (pijnlijke ellebogen, stramme knieën, vermoeide polsen of pijnlijke hielen bij het opstaan), houd er dan rekening mee dat dit kan gebeuren.
Uiteindelijk is het natuurlijk een heel logisch gevolg van het ‘uitdrogen’ van je lijf – waar roaccutane voor bedoeld is. Helemaal niet gek dat er dan hier en daar een ontsteking ontstaat, maar wel fijn om rekening mee te kunnen houden. Het kan dus een goed idee zijn om bepaalde soorten training te vermijden: oefeningen met te veel schokken zoals hardlopen, springen, snelle bewegingen maken, enzovoorts. Wanneer je er eenmaal last van hebt ben je te laat, dus zie dit als een hele serieuze waarschuwing (tenzij je echt heel erg graag een legitiem excuus wilt om je als omgekukelde tuinkabouter te gedragen en geen ambities hebt om zelf je boodschappen te doen, te koken, of überhaupt soepel de deur uit te komen).
Beetje verkeken op het vervolg
Kort gezegd weer 2 gekke maanden dus. Toch toog ik enigszins hoopvol richting ‘derm’, want ik vond het echt wel mooi geweest zo. Tegen vrienden en familie verkondigde ik al dat ik naar verwachting nog 1 maandje zou moeten hierna, en dat het ‘daarna vast wel klaar zou zijn’, maar hier kwam mijn gebrek aan medische expertise toch weer even om de hoek kijken.
Want ik moet nu, aan het begin van maand 5 (bloeduitslagen waren bij de controle weer keurig though, dus YAIY daarvoor!) naar verwachting nog 3 maanden door. De komende 2 maanden (dus maand 5 en 6) freewheelend, dan heb ik weer een controle en dan HOPELIJK nog 1 maand. Ik was dus 2 maanden te vroeg met mijn voorspelling, kan gebeuren.
Ask me anything
Dat was het voor nu, over 2 maanden kun je weer een roaccutane / isotretinoïne update verwachten. Heb je vragen of wil je in de tussentijd nog een ander artikel hier over lezen? Laat het me dan in de reacties weten!
Noot van de redactie: ik waardeer jullie lieve berichtjes met tips voor alternatieve behandelmethodes heel erg en ik begrijp dat ze vanuit een heel goed hart komen. Maar ik heb er al zó veel gehad, en ik heb er niet zoveel aan. Zoals ik voor het starten aangaf en gedurende de afgelopen maanden aan ben blijven geven: ik heb gekozen voor deze behandeling en ik maak hem helemaal af. Ik weet dat roaccutane bekend staat als troep. Maar ik heb hier voor gekozen, en ik ga tijdens deze kuur niets anders doen. Ik mág tijdens deze kuur niets anders doen. Dus nogmaals bedankt voor alle alternatieve therapieën die jullie aanbieden, alle middeltjes die jullie met me delen die voor jullie hebben gewerkt, maar ik wil en kan daar (nu) niks mee. Ik waardeer het, maar ik bedank je vriendelijk!
