
Het jeukt een beetje
De verkeerde kant op redeneren
“…I’ve got bills, I’ve gotta pay…”

Zo. Dat was een raar een half jaar.
Of nouja, ‘half jaar’… eigenlijk voel ik me al langer een soort half-gaar met gekke ups en downs, maar de afgelopen zes maanden waren toch wel het heftigst.
Misschien viel het jou niet zo op – wat ik stilletjes hoop, ‘cause I tried keeping it cooool you know – maar ik gok dat je hier en daar toch wel wat hebt meekregen van wat me zowel fysiek als mentaal heeft bezig gehouden. En daarom vind ik dat je wel een beetje uitleg verdient 😌
In de aanloop naar de feestdagen van vorig jaar, zo rond november, voelde ik me overduidelijk steeds minder goed. Ik had veel vage klachten, belandde met een haperend hart bij de huisarts en had vaak het gevoel dat mijn lijf ‘uit elkaar aan het vallen was’. Ik bracht veel dagen ziek door, werd door de kleinste dingen uit het veld geslagen en herkende mezelf niet echt als de Joy die ik altijd was.
Op dat moment liep ik al een tijdje bij een endocrinoloog: ik ben me na mijn coeliakiediagnose namelijk nooit écht top gaan voelen. Hoewel de ergste klachten (diarree, vermoeidheid, helse pijn, wanhoop) verdwenen door gluten uit mijn dieet te bannen, wist ik nooit dat top notch niveau te bereiken waar mede-coeliaken wél op opereerden. Mijn klachten (pijn, altijd wisselende ontlasting, misselijkheid, braken, wederom vermoeidheid) waren voor mij onverklaarbaar, en mijn maag-, darm-, leverarts schreef ze toe aan het alom bekende PDS. Een diagnose die alles behalve zeldzaam is en redelijk in de lijn der verwachting stond door mijn features, maar ik wilde er geen genoegen mee nemen. Vanuit mijn studie Voeding & Diëtetiek weet ik namelijk dat PDS vooral een overkoepelende term is die je specialist gebruikt in geval van “ik heb werkelijk geen flauw idee, dus houd je waffel en heb er vrede mee”.
En dus zocht ik verder en kwam ik via-via bij een endocrinoloog terecht. Ik werd opnieuw door de molen gehaald en heb zo’n beetje ieder denkbaar onderzoek (met/zonder camera’s, biopten en emmers vol lichaamsvloeistoffen) gehad. Mijn klachten bleven onverklaarbaar en opnieuw bleek de diagnose PDS de enige ‘oplossing’. Om me dan in ieder geval minder pijn te laten ervaren, kreeg ik een pijnstiller voorgeschreven die de ergste zenuwprikkels in mijn buikgebied afzwakte. En dat werkte. Ik werd er knetterslaperig, vlak en op vele andere manieren ‘anders’ van, maar ik had in ieder geval minder pijn. Ik kwam de deur weer uit, en stond niet meer iedere avond jankend van de pijn m’n eten te bereiden. Ik kon weer een beetje meedoen met de wereld om me heen.
Maar ondanks dat het eindelijk ‘werkte’, frustreerde het me ook. Want een leven lang aan de maagbeschermers, anti-darmspasmepillen en heftige pijnstillers zag ik op deze leeftijd nog niet echt zitten. Ik wilde niet ‘stuk’ zijn, ik wilde niet afhankelijk zijn van dit soort middelen. Dus besloten mijn endocrinoloog en ik om de pijnstillers geleidelijk af te bouwen. Ik nam minder, keek het aan, en moest vervolgens concluderen dat ik weer wanhopig werd van de pijnprikkels, net als een paar maanden terug. Tegen onzer beiden zin in ging ik weer terug naar de hogere dosis.
Intussen was het alweer februari en was ik zo’n beetje de minst fitte versie van mezelf ooit. Ik zal je de details besparen, maar er waren weinig dingen die ik nog zag zitten. Intussen werkte de hosting van mijn website niet meer, en dat vond ik stiekem wel prima. Ik had überhaupt geen energie of zin om ook maar iets te ‘produceren’, dus deze break kwam best wel gelegen. Die site had echt alles behalve prioriteit.
En die mentale instelling staat ontzettend symbool voor mijn lichamelijke toestand in die tijd. Ik kon niet meer. En mijn ‘wil’ was ook best wel kwijt.
Tot ik op een gegeven moment zo’n onwijs bolle buik had, dat ik mezelf van zwangerschap verdacht. Maar echt. Ik had me kunnen verhuren als luchtballon voor baby’s, alleen het mandje ontbrak nog.
Mijn huisarts, die zelf wél zwanger was, schrok nogal van de situatie (“Ik draag een baby en ik ben niet eens zo bol als jij”) en stuurde me direct door voor een echo, en voor de zekerheid mocht ik ook een lactose-intolerantietest doen. De echo wees al snel uit dat er in ieder geval niks in mijn baarmoeder aan het groeien was – opluchting: check! – maar verklaarde verder vrij weinig. Tot ik een week of 3 later eindelijk mijn lactose-tolerantie mocht laten testen, die een week later al uitwees dat dát sowieso 1 van de veroorzakers van mijn ongemakken was. Voedselallergieënbingo: 2 rakkers in the pocket 🌚
Net als mijn coeliakiediagnose 5 jaar geleden voelde het als een opluchting: ik wist eindelijk wat er mis was, en wist dat ik er iets aan kon doen. F*ck yeah! I’ve done this before, ik kan dit.
Ik at al heel weinig zuivel (Alpro was al een jaar lang mijn beste vriend, net als de producten van Orangefit), maar er viel alsnog genoeg te schrappen. Ik moest opnieuw mijn voorraadkasten ontdoen van alles waar lactose in zat en mijn assortiment werd nog weer een stukje nauwer. Ik baalde als een stekker. Ondanks mijn ervaring met het schrappen van lievelingsvoedingsmiddelen, kreeg ik toch gewoon weer spontane huilbuien na supermarktbezoekjes. Ik weet dat ik op instagram vaak all sparkly and strong overkom, maar ik breek soms ook gewoon. Op momenten dat ik me realiseerde dat ik ook de Snickers bij de kassa niet meer mocht.. wat zeg ik; dat ik voortaan het gehele chocoladeschap moest overslaan. Of op momenten dat ik wéér alternatieven moest zoeken voor Nutella of chips en snacks.
Tuurlijk wist ik dat het ergens goed voor was, maar het was niet makkelijk. Het kwam echt wel weer goed, het zou alleen ‘even’ duren. En die tijd doorloop je nou eenmaal niet zonder slag of stoot.
Braaf vermeed ik ieder spoortje zuivel, tot ik wéér om de haverklap ziek werd. Zuivel kon het niet zijn, dus wat bleef er dan in vredesnaam over? Was ik langzaam (correctie: snel) gek aan het worden, of was mijn lijf me meer aan het vertellen?
Gelukkig leerde Saraï Pannekoek mij een paar jaar terug dat “je lichaam een fucking geniaal systeem is” en besloot ik toch nog maar even naar al die seintjes te luisteren, alvorens het aan gek-wordings toe te schrijven.
De gekke klachten kon ik toen alleen nog maar terugbrengen tot het gebruik van soja en toen ik eenmaal ook al díé producten had geschrapt, kreeg mijn lijf een beetje rust. Et voilà: 3 dingen op de teller die ik niet meer kan hebben. Ah well, daar leer ik ooit wel omheen werken.
En dat pen ik nu vrij luchtig neer, maar je mag best weten dat ik het lastig vind. Héél lastig zelfs. Het is écht weer wennen en vertoont soms symptomen van een rouwproces. Ik kon me tot dit voorjaar namelijk prima redden met alles wat ik als coeliaak toch nog wél kon eten, maar als je assortiment zo onwijs uitdunt is dat echt even slikken. Als je snapt wat ik bedoel.
Nu zou ik graag willen vertellen dat ik het gevoel heb dat ik spontaan een marathon kan rennen, of dagelijks met energie voor een heel elftal aan mijn dag begin. Maar dat is nog niet zo. Herstel doesn’t happen overnight en ik merk dat mijn lijf het nog steeds zwaar heeft. En mijn brein ook.
Want die pijnstiller waar ik eerder over vertelde, was geen lieverdje. Hij deed z’n werk ten tijde van gebruik goed, maar dat is ook precies waar het probleem zit. Als je een beetje thuis bent in allergenenland, dan weet je dat medicatie óók onhandige ingrediënten kan bevatten.
Dus ik moest stoppen met mijn anticonceptie, wisselde wat andere pillen om voor veilige varianten en stopte abrupt met die pijnstillers. Deze moesten in principe afgebouwd worden, maar er was geen vervanging voor deze soort, en de lactose in de minuscule tabletjes trok ik – zelfs in combinatie met een lactasetablet – niet langer. Ik was zo KLAAR met al dat ‘gekut’ aan mijn lijf, dat ik de pijnstiller linea recta de deur uit deed.
En je kreeg het misschien al mee op mijn Instagram, maar dat had ik niet moeten doen. Ik belandde in de meest donkere maand die ik me nooit voor had kunnen stellen en de depressieve stuiptrekkingen van dit medicijn lieten hun sporen na. Na een week of 4 voelde het alsof ik ‘er weer was’, tot ik een week daarna nog een laatste golf van grauwigheid over me heen kreeg.
En dat was raar. Dat alles maakte dit tot nu toe zo’n onwijs geschift half jaar.
Wat zou ik je graag willen zeggen dat alles nu weer goed, okey, fijn, mooi en leuk is, maar zo ver ben ik nog niet. Het liefst had ik gewacht met deze update tot dat moment zich wél aandient, maar die beslissing zou mijn hele zienswijze teniet doen. Het perfecte moment bestaat namelijk niet. Het leven is niet altijd alleen maar leuk. En juist dát wil ik graag met je delen. Hoe lastig ik dat ook vind.
Mijn lijf heeft nog steeds geen rust, en het lijkt wel alsof ik – hoe meer voedselgerelateerde triggers ik elimineer – iedere keer op iets nieuws reageer. Naast gluten, lactose en soja, spacet mijn lijf hem nu ook als ik ook maar iets van kokos of ei in mijn hoofd stop. En ben ik nog een ‘aandoening’ rijker die Rosacea heet, waar ik ook weer allemaal medicijnen voor krijg. En dat klopt gewoon niet. Ik ben er best wel klaar mee. En dat klinkt zeker niet positief, maar mooier kan ik het nu niet maken. En juist dát wil ik wel met je kunnen delen.
Inmiddels staan er meerdere lijntjes uit om dit op verschillende niveau’s via zowel reguliere als minder ‘normale’ wegen uit te zoeken. Het komt echt wel goed, maar nu gaat het dus allemaal (nog steeds) even niet zo chill, niet zoals ik wil.
Dus doe ik nu wat ik kan, met wat ik heb, vanuit de plaats waar ik ben. En dat ziet er misschien anders uit dan je van me gewend bent, maar ik hoop dat je daar begrip voor hebt. Ik heb nog steeds last van verdomd donkere dagen, hoe hard en lang die zomerzon ook aan het schijnen is.
Dus baal je van wat of hoe ik dingen doe? Krijg je op dit moment geen energie van me? Dan snap ik dat. Weet dat je volledig vrij staat om deze pagina weg te klikken, me te ontvolgen, of je tijd op wat voor wijze dan ook beter te besteden. Ik begrijp je volkomen.
In de tussentijd ben ik vooral heel hard aan het zoeken naar zowel de oorzaak als de oplossing en probeer ik zoveel mogelijk van dit proces te leren, zodat jij er in de toekomst hopelijk toch nog wat aan hebt.
Super sorry for the inconveniance, thanks for understanding.
Liefs, Joy
Ik kon altijd behoorlijk jaloers zijn op boekenwormen: van die mensen die het geduld, de rust en discipline hadden om complete epistels door te spitten. Van die mensen die werkelijk tijd vrij maken voor onverstoorbare leessessies en op die manier bakken aan kennis vergaren. Slimmer worden, zichzelf blijven ontwikkelen. Ik vind dat knap, ik benijd die skill.
Want zelf houd ik vet veel van boeken (vooral van de manier waarop de kaften zo mooi naast elkaar op de plank prijken. I do judge them by their covers, dat mag je best weten), maar ik kreeg het tot voor kort niet voor elkaar om er werkelijk doorheen te gaan en daar een blijvende gewoonte van te maken.
En daardoor voelde het alsof ik mezelf en mijn vermogen om nieuwe kennis tot me te nemen tekort deed.
Totdat ik een andere oplossing vond voor het verbreden van mijn horizon: niet lezen, maar luisteren. Niet naar fictie, maar naar feiten. Niet in speciaal vrij gemaakte tijd, maar gewoon op momenten dat ik al andere dingen aan het doen was. Leren zonder extra inspanning te hoeven leveren zoals ik voorheen gewend was… WHADDUP!
Mijn introductie in de wereld van podcasts vond plaats in de auto. Midden in de zomer, met-zonder-dak, op weg naar huis vanuit een zonovergoten Frankrijk. Mijn vriend zette een Britse comicshow op de speakers van de auto. Half slapend, half wakker luisterde ik onbewust mee. Het eerste kwartier deed me aan een radioprogramma denken, maar toen er na 15 minuten nog steeds geen reclame of muziek was geweest, begon ik het toch een behoorlijk rare zaak te vinden. Ik was wel in slaap gesukkeld door het lekkere gehobbel van de wielen over het vloeibaar lijkende wegdek (inclusief supercharmant openhangende bek), maar van commercials was ik sowieso wakker geworden. Dit was geen échte radio: dit moest iets anders zijn.
Mijn vriend vertelde dat het een podcast was: een soort radioprogramma, maar dan on demand. We luisterden naar ‘No Such Thing As a Fish’: een drie kwartier durende show van vier Britse komieken. Door zowel de luchtige setting als inhoud maakte ik op een heel ontspannen manier kennis met de wereld van podcasts.
Eenmaal thuis zocht ik de podcast op via de app op mijn iPhone, waarvan ik me van het bestaan tot op dat moment echt niet bewust was. Gelijk downloadde ik gretig een paar afleveringen en kwam er achter dat het een hele fijne vervanging was voor de grijsgedraaide playlists die ik normaal gesproken in ‘lege’ momenten op zou zetten. Lopend naar de trein, terwijl ik boodschappen ging doen, of me lekker housewifey like stortte op de stapel wasgoed. Want laten we wel wezen: het bij elkaar zoeken van 5 verschillende soorten paar zwarte sokken duurt altijd te lang en die tijd kun je zó goed aan andere dingen besteden. En die verandering in de invulling van mijn tijd bleek the end of life as I knew it, op de meest positief mogelijke manier.
Toen ik het komische gedeelte van de podcastwereld redelijk uitgespeeld had, werd ik benieuwd naar meer. Want als er zoveel komische, tamelijk nutteloze shit te vinden is, dan moet er meer zijn. En dat is er. En het is fantastisch.
Hoewel podcasts na zo’n twee jaar luisterplezier voor mij inmiddels onmisbaar zijn in mijn (bijna) dagelijkse toolbox, merk ik dat heel veel mensen er nog niet mee bekend zijn. Wanneer ik een screenshot van een podcast op mijn Instagram Stories plaats, krijg ik standaard een stuk of twintig vragen in de richting “Wat is dit? Waar vind ik het? Wat luister je nog meer”
En omdat ik het zonde vind dat zoveel mensen dit ‘ding’ nog niet kennen, wil ik dat je in ieder geval kennis kan maken met het hele concept. Misschien vind je er uiteindelijk geen ster aan en is het helemaal niks voor jou, maar dan heb je het in ieder geval een kans kunnen geven. En daarom werd het voor mijn gevoel tijd om een paar van mijn favoriete podcasts van dit moment met je te delen 😀
Zelf luister ik via de Podcast app op mijn iPhone, maar sinds een paar maanden zijn er eindelijk ook podcasts beschikbaar in Spotify; deze functie is echter niet super zichtbaar, dus je moet er even goed naar zoeken. Naast deze twee zijn er nog veel meer manieren, zoals podcasts die je op SoundCloud kunt vinden, of shows waar je je op het platform Patreon op kunt abboneren.
Door het ontbreken van visuele input, zoals dat bij het lezen van een boek of het kijken van een documentaire wel het geval is, houd je je ogen en handen vrij om andere dingen te doen. Zoals autorijden, fietsen, wandelen, schoonmaken, koken of trainen. Je kunt luisteren én actief zijn, tegelijkertijd! En omdat je hersenen door de ‘hoofdactiviteit’ een constante stroom aan informatie ontvangen, kun je de informatie in de podcast ook nog eens beter tot je nemen. Dubbel dikke win dus. Hierdoor kun je tijdverspilling veranderen in nuttige momenten waarop je iets leert en hoef je geen éxtra tijd vrij te maken om wijzer te kunnen worden: je vult je tijd gewoon nuttiger in. En even tussen jou en mij: dat is toch genieten?
Ik heb inmiddels flink wat podcasts waar ik op geabonneerd ben, waardoor ik iedere nieuwe aflevering automatisch zie verschijnen. De podcasts die ik wil luisteren download ik altijd op mijn iPhone, zodat ik ze ook offline kan luisteren en het me geen extra data kost. Om te beginnen deel ik drie van mijn favorieten met je!
…was dus de allereerste podcast die ik luisterde, en als die manier je ook maar enigszins aanspreekt is het wel fijn om daar zelf ook mee te beginnen! Je moet wel van Britse humor houden en je aandacht erbij houden, want er worden continu haakjes en bruggetjes naar verschillende onderdelen binnen de show gemaakt. Maar misschien vind je dit wel helemaal niks en laat dat je dan alsjeblieft niet tegenhouden om de wereld van podcasts verder te onderzoeken. Ik wilde zeggen kijk… maar ‘luister maar ff’ is hier meer op zijn plaats.
…is volgens mij het tweede kanaal waar ik kennis mee maakte. Ik hoef je denk ik niet uit te leggen waarom specifiek deze podcasts mijn aandacht trokken, maar mocht je hier nieuw zijn: ik verdiep me graag in voeding (door mijn coeliakie en studie Voeding & Diëtetiek) en fitness en alles wat daar nog meer mee te maken heeft. De nuchtere, overwegend evidence based benadering waarmee Danny Lennon zijn shows insteekt, heeft mij tot nu toe veel extra inzicht in deze wereld gegeven. Op het moment van schrijven heeft Danny Lennon al 203 shows gemaakt en deze man blijft keer op keer heel leerzame content bieden. De onderwerpen lopen ontzettend uiteen en ookal denk je misschien niet altijd direct interesse te hebben in het onderwerp van de podcast, zit het er dik in dat je toch van elke show iets leert.
Danny stelt namelijk standaard een vraag aan zijn gast aan het einde van zijn show: als er één belangrijk inzicht is dat jij door jouw ervaring hebt verkregen in dit leven en aan de luisteraars mee wil geven, wat zou dat dan zijn? De grap is dat hier vaak een hele mooie brug wordt gemaakt van alle besproken, praktische zaken naar het meer mentale aspect. En dat maakt dit kanaal extra krachtig. Ik zou je nog veel meer moois willen vertellen over dit Sigma Nutrition Radio, maar je kunt beter gewoon gaan luisteren, dan kom je er vanzelf achter wat deze shows je allemaal kunnen brengen!
…volg ik, in tegenstelling tot de andere twee kanalen, nog niet zo lang. Ik maakte een paar jaar geleden kennis met Mark Mansons artikelen toen Leonie ter Veld van gewoonwateenstudentjesavondseet.nl iets over hem op Facebook deelde en was vanaf dat moment fan van zijn schrijfstijl. Maar hoewel hij mijn aandacht er best goed bij kan houden en met zijn woordkeuze blijft uitnodigen tot further reading, komt het lezen van zijn artikelen er tegenwoordig vaker niet dan wel van. Maar toen vond ik opeens de audioversies van zijn geschreven teksten en was de liefde herboren. Deze podcasts zijn zeker een aanrader als je op zoek bent naar wat kortere podcasts, omdat ze ergens tussen de 10 en 30 minuten duren, uitzonderingen daar gelaten.
Dit zijn slechts een paar voorbeelden om je op een relaxte manier kennis te laten maken met de kracht van podcasts. Maar ik heb nog zo veel meer tips. En mocht je daar nou benieuwd naar zijn, dan deel ik die graag met je. Laat me dus vooral weten of je daar behoefte aan hebt!
En mocht je nou net zo gelukkig worden van deze audiotool als ik en wat aanraders hebben voor míj, laat ze dan alsjeblieft achter in een reactie hier onder. Word ik namelijk heel blij van 🙂
Thanks in advance folks, veel luisterplezier, tot de volgende!