Deze tweede maand roaccutane / isotretinoine ben ik van 20mg per dag naar 30mg per dag gegaan. En dat was te merken.
Maar voordat ik los brand: heb je mijn eerste roaccutane update gemist? Lees die dan eerst, dan snap je dit verhaal wat beter!
Gettin’ high
Omdat al mijn bloeduitslagen er goed uitzagen, durfde mijn dermatoloog het wel aan om de dosis iets te verhogen. Ik gaf hem aan dat de bijwerkingen de eerste maand redelijk aanwezig waren, dus spraken we af dat ik in geval van teveel ‘last’ van alles, weer terug zou gaan naar mijn oude dosis van 20mg. Dat idee gaf me een veilig gevoel, zo kon ik alles zelf een beetje in de hand houden.
Nog meer tjak
Een paar dagen na de verhoging merkte ik al verschil: ik kreeg nieuwe uitbraken op mijn huid (dit hoort erbij – alle bende moet uit je talgklieren), plekjes werden schraler, lachen zonder vaseline op mijn lippen gaf direct redelijk bloederige situaties en de liedjes van ‘System of a Down’ waren niks bij mijn gemoedstoestand. Mijn hemel, ik dacht dat ik me de eerste maand rot had gevoeld, maar daar ben ik de afgelopen weken echt op teruggekomen.
Naast de huidirritatie op mijn gezicht (lees: het gevoel dat het hele oppervlak 1 grote, open schaafwond is), werd het er op mijn rug, bovenarmen en borst er ook niet gezelliger op. Ook daar kwam deze maand opeens plekjes en bobbels, iets wat ik hiervoor niet had. Maar alsnog logisch als je bedenkt dat alle oude troep uit die klieren gewerkt moet worden. Hoort er allemaal bij.
Super schraal
De eerste twee weken (van deze tweede maand) waren dus letterlijk en figuurlijk schraal, pijnlijk en grijs. Na die twee weken voelde ik me een dag of drie wat lichter: ik hoefde minder moeite te doen om mezelf op te vrolijken, het ging weer een soort van vanzelf!
Toch kwam die neerslachtigheid na drie dagen dubbel zo hard terug kwam. Dit duurde wederom ongeveer een week of twee, tot het moment dat ik echt héél graag ‘ABC-ik kap er mee’ wilde roepen. In de afgelopen 4 weken was ieder plekje van mijn huid er alleen maar slechter op geworden: er waren geen ‘oplevingen’ te bekennen zoals ik die in de eerste maand wel had. En good lord, die vermoeidheid… van mij mocht het op dat moment echt wel stoppen.
Maar toen, vanuit het niets, reageerde het gebied rond mijn neus opeens. Exact op het juiste moment, want doorgaan met de 30mg zag ik bíjna niet meer zitten. Maar het was alsof ik m’n poriën live zag slinken, en daardoor kreeg ik weer goede moed. Zo kon ik er weer even tegenaan. Het klinkt stom, maar als je huid er beter bij hangt, zijn de bijwerkingen ook een stuk beter te doen. Dan heb je weer het idee dat het een doel dient, en dan wil je echt wel weer even doorbijten.
Check up tijd!
De laatste week voordat ik mijn dermatoloog weer zag was ‘okeyish’. Nog steeds niet fijn, nog steeds veel schraalheid en een mentale gesteldheid die ik niet als ‘van mij’ zou bestempelen, maar daar moet ik me echt aan overgeven. Het gesprek met de arts was goed, net als mijn bloedwaarden en zwangerschapstest, dus kreeg ik wederom groen licht! Het is fijn om te weten dat de moeite die ik neem om te blijven bewegen en goed te eten, mijn lijf op dit moment nog gewoon ondersteunen en ik door mag blijven gaan met dit gekke middel.
Alle schraalheid samengevat
Lang verhaal (iets) kort(er): de bijwerkingen waren deze 6 weken dus heftig. Ik werd nog vermoeider en neerslachtiger dan de eerste maand en alles in, aan en op me deed zó veel meer pijn. Mijn spieren, mijn botten, mijn darmen: gewoon alles. Ook ben ik weer een wat vollere versie van mezelf geworden, wat heel logisch is: ik beweeg minder, mijn hongergevoel is nogal out of whack en mijn droevige gemoedstoestand versterkt dat allemaal nog meer. Maar daar heb ik heel veel vrede mee. Dit is nu even hoe mijn leven werkt en het is goed zo.
(scroll nog even verder naar beneden voor een vrolijk einde)
No rain, no shine
Door deze maand zie ik namelijk ook wat voor goede dingen deze pillen me op dit moment brengen: ik leer mijn lijf nog beter kennen, weet beter stappen terug te nemen en ben – waar mogelijk – meer in verbinding met wat ik voel. Dat stilstaan helpt.
En ik verheug me hierdoor ook zó op het moment dat alles achter de rug is, ik weer mezelf ben en mijn energie terug heb! Door deze kuur besef ik me namelijk opeens hoe goed mijn lijf hiervoor werkte. Wat het allemaal kan. Hoe het normaal gesproken voelt. En dat komt vanzelf weer terug, so yaiy for that 😀
Ik ga nu nog minimaal 2 maanden door met deze dosering, dus ook november en december zullen nog in het teken staan van mijn roaccutane/isotretinoïne. De volgende update komt daardoor over een maand of 2. Mocht je in de tussentijd toch nog een update willen, een q+a artikel over deze pillen of een ander soort artikel, laat het me dan vooral weten in de comments. Joe, krokante groetjes!
