Hoe langer het weer licht is overdag, hoe sneller de tijd lijkt te gaan. Want er zijn alweer 2 roaccutanemaanden voorbij waarin er weer wat complicaties bij kwamen (goh) maar de boel ook drastisch verbeterde!
Dubbele klachten
De blessure aan mijn peesplaten verdween door het houden van voldoende rust, dus dat was al een hele vooruitgang. Maar toen ik daar eenmaal van af was, deed zich een ander probleempje voor: mijn zicht nam nogal af. Ik ging wazig en dubbel zien en begon sterk te twijfelen of ik misschien toe was aan een bril of andere hulpstukken.
Maar ondanks dat ik niet zo goed meer zag, had ik wel in de smiezen dat er een gekke situatie ontstond onder mijn onderlip. Ik kreeg intens brandende en jeukende plekjes waar vooral vocht uit kwam. Ik had de hoop dat ze spontaan zouden verdwijnen, maar het werden er alleen maar meer. Deze verandering leek me een geschikt seintje om even aan de bel te trekken bij mijn arts, want deze klachten waren toch wel nieuw voor me. Zo laste ik, 2 weken voor de reguliere check up, toch nog een spoed-theetje in op de poli dermatologie.
Kundige dermatoloog
Gelukkig is mijn arts allervriendelijkst en kon ik direct de volgende dag terecht. Mijn vermoeden rond de plekjes onder mijn lip klopte: dit was weer ‘iets anders’. Ik bleek een soort eczeem (de exacte naam weet ik eigenlijk niet) te hebben, die de ruimte kreeg door het gebruik van de roaccutane/isotretinoine. Geen andere ‘huidaandoening’ erbij dus, maar wederom een bijwerking van de medicijnen. Gelukkig schreef mijn arts direct een hele rits aan zalfjes voor én kreeg ik een soort flitsdoorverwijzing naar de oogarts in hetzelfde ziekenhuis. De klachten die ik rapporteerde (dubbelzien, wazig, droge ogen) had mijn arts namelijk niet (vaak) eerder gezien; dit komt blijkbaar maar 1 op de 1000 keer voor. Zeldzaam dus, maar hey… iemand moet het doen.
Scherpe oogarts
Een week later ging ik op bezoek bij de oogarts, die me na een setje druppels en een tour door 3 verschillende wachtkamers vertelde dat mijn ogen praktisch woestijnterrein waren geworden. Ik toog huiswaarts met andere oogdruppels dan ik al had en een gel die ik ‘s nachts in mijn ogen kon smeren om mijn hoornvlies weer tot leven te wekken.
Inmiddels ben ik een aantal weken verder, is de eczeem verdwenen (YAIY) en zie ik dankzij de druppels alweer stukken beter. De gel heb ik na een paar nachten achterwege gelaten, want ik merkte dat ik na de nachten mét gel de rest van mijn wakkere uren alsnog dubbel zag: waarschijnlijk omdat er dan weer teveel van dat spul in mijn ogen achterbleef. Kijkt nogal nauw blijkbaar (pardon the pun).
En nu?
NOU! Ik wandelde wederom iets te optimistisch de behandelkamer van mijn arts binnen toen ik de reguliere check up had na de afgelopen twee maanden. Ik hoopte gewoon weer dat ik nu wel dismissed zou zijn. Maar omdat er toch nog wat zichtbare plekjes zaten, durfden we het beiden uiteindelijk niet aan om nu al te stoppen. Te vroeg stoppen kan er namelijk voor zorgen dat alle afgelopen maanden voor niets zijn geweest, en dat is voor mij geen optie. Dit moet gewoon klaar zijn, maar wel pas als het echt klaar is 🙂
Nu rest me dus (minimaal) nog iets minder dan een maand voordat ik mijn arts weer zie. In principe wilde hij me nog 2 maanden ongecheckt door laten gaan, maar dat vond ik net wat te lang. Ik denk dat déze maand namelijk echt wel het verschil gaat maken, dus daar heb ik mijn zinnen op gezet. Nog héél even, en dan kan ik hopelijk met een gaaf gelaat de de lente in!
Belangrijke uitsmijter
Maar voordat ik echt afsluit wil ik nog 1 ding kwijt: ik krijg vaak vragen over dit middel. En die vragen schuilt vaak ook het idee om roaccutane/isotretinoine zelfstandig te gaan gebruiken, of alleen via een kortere route zoals de huisarts voorschreven te krijgen. Doe dit alsjeblieft niet. Ik hoop echt dat mijn vorige roaccutane updates (die je hier, hier, hier en hier vindt) echt wel duidelijk maken dat je dit niet ‘zomaar’ kunt gaan doen. Dat het geen kattenpis is. Dat je begeleiding, ondersteuning en expertise van een (of meerdere) echte arts(en) nodig hebt. Je gezondheid is geen geintje, dus neem dit heel serieus. Of neem het middel niet. Maar ga niet zoeken naar kortere routes, ‘cause that will fuck you up. En dat zeg ik alleen maar omdat ik het allerbeste met je voor heb. Joe!
